Λουζιέρι

Ιταλός τοπιογράφος ο οποίος πριν προσληφθεί από τον Έλγιν εργαζόταν στην αυλή του βασιλιά της Νεάπολης, ζωγραφίζοντας αρχαιότητες της Σικελίας. Στην Αθήνα έμεινε από το 1800 έως τον θάνατό του, με εξαίρεση ένα μικρό χρονικό διάστημα από το 1807-1809 που αναγκάζεται να καταφύγει στη Μάλτα, εξαιτίας του αγγλοτουρκικού πολέμου.

Εκτός από τον Λουζιέρι, ο Έλγιν είχε προσλάβει από την Ιταλία τους αρχιτέκτονες Sebastian Ittar και Vicenzo Balestra, καθώς επίσης και τον σχεδιαστή Feodor Ivanovitch, που ήταν γνωστός ως Don Titta. Είναι ο αρχιεπιστάτης και διευθύνων νους των συνεργείων που πραγματοποιούν τις “εργασίες” του αποχωρισμού των Γλυπτών από το Μνημείο. Δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει και πριόνια για να διευκολύνει την απόσπαση και μεταφορά τους. Σε επιστολή του στον λόρδο Έλγιν παραδέχεται ότι στη διαδικασία αφαίρεσης των Γλυπτών αναγκάστηκε να γίνει “λίγο βάρβαρος”.

Και ο ίδιος κατείχε σημαντική συλλογή αρχαιοτήτων. Πεθαίνει στην Αθήνα και μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής του ζητούσε χρήματα από τον Έλγιν για ανασκαφές. Ζωγράφισε μόνο λιγοστούς πίνακες εξαιτίας του γεγονότος ότι αφιέρωνε όλο του τον χρόνο στην απόσπαση αρχαιοτήτων. Αλλά και από αυτούς ακόμη τους λιγοστούς πίνακές του δεν σώθηκαν οι περισσότεροι γιατί το πλοίο “Cambrian” του πολεμικού βρετανικού ναυτικού που τους μετέφερε στην Αγγλία, ναυάγησε έξω από την Γραμβούσα.

Συνδέονταν με Ελληνίδα και αυτός ήταν ο λόγος που έζησε, μέχρι και το τέλος της ζωής του στην Αθήνα. Εξαιτίας του ότι ο κόσμος ήταν αγανακτισμένος από την συμπεριφορά του, κλειδώνονταν μόνος στο σπίτι του τις νύχτες. Την μέρα του θανάτου του η γειτονιά, έκπληκτη που δεν τον έβλεπε, έσπασε την πόρτα του σπιτιού του και τον βρήκε πεσμένο στο πάτωμα, με μια τεράστια μαύρη γάτα να κάθεται πάνω στο στέρνο του. Ο κόσμος πίστευε ότι ήταν το πνεύμα της εκδίκησης, η τιμωρία για τα εγκλήματα που διέπραξε, η προσωποποίηση της δικής του μαύρης ψυχής. Για τον λόγο αυτό το ζώο θανατώθηκε αμέσως. Ενταφιάστηκε στην Μονή των Καπουτσίνων και η αγγλική κοινότητα στην Αθήνα, κάνοντας έρανο, του ανήγειρε ένα μαρμάρινο μνημείο που σώζεται μέχρι τις μέρες μας.