Ο Αιδεσιμότατος Χάντ
Ήταν 28 ετών όταν του παρουσιάστηκε η ευκαιρία να ακολουθήσει τον Έλγιν στην Κωνσταντινούπολη και να ανέλαβει την θέση του πάστορα της Βρετανικής πρεσβείας. Παρότι ήταν κληρικός, εκτελούσε παράλληλα καθήκοντα γραμματέα, αλλά και διπλωμάτη. Αποσκοπούσε, όπως έλεγε στις επιστολές του, στο να αποκτήσει μια πολλή μεγάλη περιουσία από την καριέρα που θα είχε κοντά στον Έλγιν, αλλά η κύρια επιθυμία του ήταν να γίνει ο ίδιος διπλωμάτης στο μέλλον.
Τελικά όμως ο Έλγιν, δεν κατόρθωσε μέχρι το τέλος της ζωής του, ούτε τα οφειλόμενα μισθία να του καταβάλλει. Τo αίτημα που κατέθεσε ο Έλγιν προς την Υψηλή Πύλη προκειμένου να εργασθούν οι τεχνίτες του στην Ακρόπολη ανενόχλητοι, αποτέλεσε δική του ιδέα.
Καταφεύγει συχνά σε δωροδοκίες με πλούσια δώρα και χρήματα προκειμένου να εξασφαλίσει την ανοχή και τελικά την συγκατάθεση των τουρκικών αρχών για τις αφαιρέσεις των αρχαιοτήτων. Πρωτοστατεί με την παρουσία του στη κατάβαση της πρώτης μετόπης από τον Παρθενώνα.
Κατόρθωνε κυρίως να καλύπτει τις ενέργειες που έκανε για λογαριασμό του λόρδου Έλγιν, προκειμένου να συγκεντρωθεί μια πολύ μεγάλη συλλογή από τους αρχαιότερους αρχαιολογικούς χώρους της Ελλάδας, κάτω από το προκάλυμμα διπλωματικών αποστολών που αναλάμβανε.
Στην αναζήτηση αρχαιοτήτων μυήθηκε από τον καθηγητή Kάρλαιλ του Καίμπριτζ, όταν τον συνόδευε στις αποστολές του με σκοπό την ανεύρεση χειρογράφων στην Κωνσταντινούπολη, το Άγιο Όρος και αλλού. Κατά την διάρκεια των εργασιών της Ειδικής Εξεταστικής Επιτροπής σχετικά με την αγορά της συλλογής του Έλγιν από το Βρετανικό κράτος, ο Χαντ αναφέρθηκε στην ύπαρξη της μετάφρασης του φιρμανιού στα ιταλικά, την οποία είχε διαφυλάξει.
Όταν ο Έλγιν ερωτήθη από την ίδια Επιτροπή για τις συνθήκες απόκτησης της συλλογής του αποκρίθηκε ότι την απέκτησε ως ιδιώτης, ο Χαντ όμως υποστήριξε ότι μόνο ως πρέσβης κανείς θα μπορούσε να αποκτήσει μια τόσο μεγάλη και σημαντική συλλογή.
Ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα της προσωπικότητάς του προκύπτει από μια του επιστολή με παραλήπτη τον λόρδο Άπερ Όσσορυ: “Γνωρίζω ότι υπάρχουν ζηλιάρηδες άνθρωποι οι οποίοι δεν θα παραλείψουν να παρουσιάσουν ότι έγινε εδώ ως άσκηση βίας απέναντι στα εξαίρετα κατάλοιπα της Ελληνικής Γλυπτικής”. Μετά την θητεία του στην Κωνσταντινούπολη επέστρεψε στα ιερατικά του καθήκοντα χωρίς έκτοτε να ακουσθεί κάτι ιδιαίτερο για αυτόν.
